Venetië: Biënnale

Dit jaar ging de 54ste Biënnale door in Venetië. Het was de eerste keer dat ik er naartoe ging en ik was behoorlijk onder de indruk van de omvang van het hele gebeuren! De Giardini en de Arsenale zijn enorm groot en je kan er zonder problemen een dag rondlopen. Ik heb hele mooie kunstwerken/paviljoens gezien, maar ook dingen die me totaal niet aanspraken. Ik ga me niet bezighouden met een opsomming te maken van wat ik goed en slecht vond omdat dit niet relevant is voor dit project. Ik ga me bij deze bespreking vooral toespitsen op materialen of technieken die ik interessant vond. Misschien zal ik er wel één gebruiken bij de uitvoering van mijn werk.

Dominik Lang- Sleeping City (Paviljoen Tsjecho-Slowakije)

Ik vind dit werk heel boeiend door de herhaling van de figuur. Ook de strakke lijnen die van de grote sculptuur naar de kleine figuur lopen vind ik sterk.

Paviljoen Servië

De combinatie van materialen vind ik heel sterk in dit werk. Met een zwarte viltstift bewerkte de kunstenaar een blad uit een modetijdschrift. Er ontstaat een enorm contrast tussen de vrolijke kleuren en uitstraling van het tijdschrift en de dikke zwarte lijnen en neerslachtigheid van de tekening.

Urs Fischer

De kunstenaar maakte enkele prachtige kaarssculpturen. Gedurende de maandenlange Biënnale vernietigden de werken zichzelf. Elke ochtend werden de kaarsen opnieuw aangestoken en smelten de beelden meer en meer weg. Ik vind kaarsen een heel leuk materiaal om mee te werken omwille van de vergankelijkheid.
(Ik besprak dit materiaal ook in het bericht over Punta della Dogana.)

Adrian Villar Rojas - De moordenaar van ons erfgoed (Paviljoen Argentinië)

Toen ik dit paviljoen binnenging, waande ik me in een landschap vol ruïnes. Doordat de sculpturen zo gigantisch waren, vond ik het een enorme zintuiglijke ervaring om daar rond te lopen. Het werk is gemaakt uit 25 ton klei, cement, jute en hout. Klei heeft de eigenschap snel uit te drogen en uiteindelijk te vervallen. De materie sluit m.a.w. aan bij het beoogde effect, namelijk het uitzicht van een ruïne.

Felipe Cardena (Paviljoen Italië)

In deze collage is er een sterk spanningsveld tussen de kleurrijke achtergrond en de bewapende vrouw op de voorgrond. Twee uitersten worden samengebracht en dit zorgt voor een bevreemdend gevoel. (Dit werk kan vergeleken worden met het zwaard die ik vermelde bij de bespreking van het Dogepaleis.)